Riposta dotyczy tego tekstu Konrada Dębowskiego: KLIKNIJ

Drogi Konradzie, znamy się od lat, przez tych wiele lat spieraliśmy się o wiele spraw. Nigdy nie zarzuciliśmy sobie nieuczciwości – ani Ty mnie, ani ja Tobie. Nawet jeśli padały twarde słowa (było tego trochę), to były efektem sporu o zasady, a nie jakichkolwiek zarzutów o złe intencje.

Muszę jednak przyznać, że tym razem bronisz przypadków, których obronić się nie da. Nadgodziny to normalna rzecz, nic niezwykłego – wynikają z nadzwyczajnych, losowych przypadków, takich jak awarie, choroby etc. I podkreślam, że w chodzeniu na nadgodziny nie ma nic złego i nie należy wylewać dziecka z kąpielą. W całym problemie istotą są wynaturzenia, do jakich dochodzi. Próbujesz normalnym postępowaniem uczciwych ludzi przykryć patologię – prawdopodobnie masz kolegów po obu stronach barykady. Mój drogi, jeśli przez trzy kolejne lata ten sam człowiek robi 200 nadgodzin, to to nie jest przypadek, to jest PLAN i to plan nastawiony na wzbogacenie się.

To nie ja oskarżam niewinnych, tylko Ty sprowadzasz ich to poziomu mułu, zrównując tych, co incydentalnie chodzą na nadgodziny z tymi, którzy grabią przedsiębiorstwo corocznie, od kilku lat, na kilkadziesiąt tysięcy rocznie.

Tego się nie da bronić nawet porównawczo ani z innymi wydziałami, ani firmami. Ludzie zamiast jeść łyżeczką zaczęli jeść bez umiaru, ostentacyjnie, chochlą. Zgubiło ich poczucie bezkarności i pazerności, jakie wzbudził w nich ich guru.

Dla jasności, całkowitą odpowiedzialność za wszelakie patologie w tym obszarze ponosi tylko i wyłącznie PRACODAWCA – to on odpowiada za morale Załogi. Oczywistą winę ponoszą też ci, którzy upodlają człowieka, sącząc mu do ucha relatywizm moralny i społeczny. Mnie w tym wszystkim najbardziej smuci to, że wielu przyzwoitych ludzi potrafi sobie tak „wytłumaczyć” świat, żeby czarne nazwać białym. W Tobie jak widać jeszcze tli się przyzwoitość, co sprawia, że (chwilowo 😊) nie usunę Cię z kontaktów w telefonie i daje nadzieję, że dalej będziemy się spierać, kłócić i mówić sobie prawdę w oczy. Może kiedyś – kto wie? – nawet będziesz miał rację – ale nie tym razem.

Z tego gnojowiska trzeba jak najszybciej wyjść, tworząc jasne, proste i przejrzyste zasady na przyszłość, warto walnąć się w swoją, a nie cudzą pierś i trzeba iść odważnie do przodu.

Z wyrazami szacunku Sławomir Kamiński