Gdy księżyc zakołysał się nad kominami fabryki, Wonga mógł wreszcie w ciszy, rozparty w fotelu, napawać się swoim sukcesem. Z uśmiechem balansującym w kącikach ust analizował go krok po kroku. Jak niewiele wystarczyło, aby świat znowu zaczął mu jeść z ręki. Wystarczył jeden krótki, ale jednoznacznie sugerujący konsekwencje list do premiera i wszystko wróciło na właściwe tory.

Wonga z trudno pohamowywaną pogardą patrzył na połączenia wyświetlające mu się od kilku dni na telefonie, a to z ministerstwa, a to od posłów czy premiera, żadnego oczywiście nie odbierał, bo wiedział, że zadzwoni do niego ktoś jego formatu, czyli nie kto inny, tylko prezes. Zastanawiał się jedynie, czy odebrać za drugim czy trzecim razem, a może następnego dnia…  

Miło było spojrzeć na wyciąg z konta, gdzie wpłynęło zaległe DWA razy po 2500 i na nowy angaż, gdzie wszyscy dostali równo po 5000 podwyżki. Oczywiście z małymi wyjątkami: nie dostali jej ci umieszczeni na liście po lewej stronie, za to dwa razy więcej dostali ci po prawej, Bo Mają Wydatki (ktoś znający się na etykiecie, a niechcący go kłopotać, dopisał tam i jego).

Wonga musiał jednak przyznać się sam przed sobą do niewielkiej próżności – pewną satysfakcję sprawiało mu to, że przez aklamację, w ekstraordynaryjnym trybie, został wybrany jednocześnie do Rady Nadzorczej i Zarządu.

Gdy tak siedział zatopiony w rozważaniach i snuciu kolejnych planów (ot, choćby pomysł takiego Banku Zbożowego wydawał się nowatorski!), nagle jakaś potworna, nienaturalna siła szarpnęła go za ramię i porwała w otchłań, krzycząc przy tym złowrogo: „Wonga obudź się, …… się!”.