„Ciekawych” czasów przyszło dożyć…

Biorąc udział w uroczystościach 13 grudnia przed bramą numer jeden zawsze z ogromnym szacunkiem patrzyłem na starszych pracowników azotów, którzy w stanie wojennym zachowali się jak trzeba. Sam tego czasu pamiętać nie mogę, ale do dziś pamiętam jak tata opowiadał mi o czołgach w Puławach. Zawsze w ten dzień czułem wdzięczność do tych wszystkich ludzi, że dzięki temu, że oni wtedy potrafili się postawić ja dzisiaj nie muszę…

Oczywiście, nie ma co popadać w przesadę i porównywać 2024 do stanu wojennego. Mamy telefony z internetem, memy, komunikatory i sklepy pełne towarów.

Ale nie można mówić, że wszystko jest ok, kiedy prawdopodobnie pod wpływem nacisków „z góry” nie może odbyć się legalne spotkanie i nagle zarezerwowana sala okazuje się zajęta, bo komuś nie podoba się prelegent, albo boi się niewygodnych dla siebie słów.

To jest odbieranie wolności i trzeba to nazwać po imieniu.

Miała być wolność, demokracja i uśmiech, a zaczyna się robić naprawde ponuro.

Mam nadzieję, że takie nieczyste zagrywki nie zgaszą ducha, ale wręcz przeciwnie będą jeszcze mocniej motywować do działania i mówienia „nie” wtedy kiedy trzeba, a ktoś kto wpadł na durny pomysł zablokowania sali na piątkowe spotkanie nie tylko go nie zatrzyma, ale znacząco zwiększy frekwencję 🙂

Stan uśpienia i marazmu to najgorsze co może być. To jest właściwy moment, żeby uzmysłowić sobie, że nie możemy się zgodzić, aby pewne granice zostały przekroczone. Już dzis. Teraz. Bo jak będziemy kłaść uszy po sobie w takich kwestiach, to w poważniejszych nie będą się z nami cackac. Dało się w trudniejszych warunkach, da się i dziś. Przykładów nie trzeba daleko szukać, pokazali nam to koleżanki i koledzy z zakładu, których opór wspominany każdego roku w grudniu pod bramą jedynką.