Postaram się w kilku zdaniach zaprezentować to, czym chciałbym się zajmować w nadchodzącej kadencji.

Na początku jednak chciałbym podziękować tym wszystkim, którzy mnie wspierali: kolegom z prezydium, komisji zakładowej i wszystkim członkom naszej organizacji.

Ta kadencja była bardzo trudna nie tylko dlatego, że rozpoczynaliśmy ją poobijani, wychodząc z poważnego zakrętu. Byliśmy trzecim pod względem wielkości związkiem w Grupie Azoty Puławy – dziś jesteśmy najwięksi. Przyszło nam mierzyć się również z czymś niespotykanym – pandemią. Wyszliśmy z tego zwycięsko. Moja bardzo śmiała obietnica, że będziemy liczyli 1000 członków, niemal się spełniła – zabrakło kilku – więc jest co dokończyć.

Dziś jesteśmy najdynamiczniej rozwijającą się organizacją w naszym regionie, jesteśmy wzorem dla innych, to my wyznaczamy trendy.

Nie jestem człowiekiem doskonałym, jak każdy czasem się potykam, jak każdy muszę się uczyć i rozwijać, ale jedno mi się udaje: umiem zjednoczyć ludzi wokół siebie, umiem sprawić, że chcą ze mną i dla nas wszystkich pracować. Umiem ich pogodzić – choć wcale nie jest to łatwe, na posiedzeniach prezydium bywa burzliwie i głośno, czasem trzaskają drzwi. Zawsze jednak dochodzimy do porozumienia, wspieramy się i wspólnie działamy. Stanowiliśmy jedność, dlatego nie dało się nas rozbić.

Jeden za wszystkich – wszyscy za jednego.

I to jest właśnie moje hasło na przyszłą kadencję.

Jeden za wszystkich – wszyscy za jednego.

Nasza Solidarność musi być jeszcze silniejsza, jeszcze bardziej profesjonalna, żeby realizować nasze cele, a powinny nimi być: zmiany w taryfikatorze, wprowadzenie stażowego i ponadzakładowy układ zbiorowy pracy. Gdybyśmy liczyli 2000 członków, to stażowe byłoby już faktem. Żebyśmy liczyli tylu członków, musimy skończyć z uleganiem pedagogice wstydu, jaką próbują nas edukować inne związki i ich liderzy.

Dziś komunistyczne sieroty po Kwaśniewskim i Cimoszewiczu chcą nam objaśniać świat i mówić, kto może, a kto nie może być autorytetem. Ci, którzy chronią złodziei, dają nam wykłady o uczciwości i zasadach moralności – musimy wreszcie nauczyć się wskazywać im właściwe miejsce w szeregu. Musimy zacząć nazywać rzeczy po imieniu – zło złem. Albo przywrócimy właściwe zasady funkcjonowania naszego zakładu pracy, albo gangrena, jaka już dotyka niektóre wydziały, wszystkich nas wyśle na bezrobocie.

Dlatego obiecuję, że będę pracował jeszcze ciężej, będę angażował więcej ludzi i środowisk do pracy. W naszym związku musimy rozbudować sekcję młodych, stworzyć sekcję kobiet oraz inżynierów i techników.

Jesteśmy bardzo silnym związkiem, ale możemy, powinniśmy i będziemy…  potężnym. Nie możemy… a musimy być – bo tylko wtedy będziemy mogli zapewnić dobrobyt nam, naszym rodzinom, naszemu miastu i regionowi.

Dlatego proszę Was o głos – obiecuję nie zawieść pokładanych we mnie nadziei.

Więcej relacji z naszego WZD już w najbliższych dniach.