Mamy kolejny sezon serialu: “Podwyżki w ZAP”.  Poprzedni skończył się tym, że w 2021 roku podwyżek nie było, bo ZZPRC ich nie podpisało.

W 2022 podpisało, to co nie podobało się w 2021, tylko na dużo gorszych warunkach i jeszcze pocałowało grzecznie w sygnet. Dzięki tej strategii jesteśmy wszyscy w plecy tak jak niżej.

Teraz mamy sytuację że zespół negocjacyjny którego liderami byli: Andrzej SKWAREK, Piotr KRUK, Marek GOLDSZTEJN, Marek MARASZEK, Adam DUDA, Renata WYSKWAR, Anna CZARNECKA dostał propozycję 4,4% i nie potrafił przekonać Zarządu do zmiany stanowiska. Nie pomogły: pisma do premiera, galopady z taczką, ani dramatyczne wystąpienie z FPS, ani nawet podejmowanie przez KRUKA bezpośredniej korespondencji z Prezesem, czy zaklęcia liderów ZZPRC, że SKWAREK  wszystko ma uzgodnione w zarządzie i będą nie tylko podwyżki, ale też stażowe.

Teraz pomysłem jest wejście w spór zbiorowy – trzeba jednak pamiętać o 2 sprawach:

• Skoro zarząd proponuje podwyżkę – to trudno będzie mu udowodnić, że jej nie chce dać.

• Podczas sporu – tematy sporowe są zawieszone – więc regulacji płacowej nie będzie.

NSZZ stoi na stanowisku:

Podwyżki mają być kwotowe.

Natychmiast przystępujemy do negocjacji taryfikatora – jednym z naszych głównych postulatów jest podniesienie grupy na pakowniach. Jeśli takie negocjacje nie przyniosą efektu – wchodzimy w spór zbiorowy – skutecznie i profesjonalnie.

Likwidacja patologicznego Funduszu Nagród Dyrektorów i przeznaczanie go na dodatki dla mistrzów i starszych mistrzów.