Wonga właśnie kończył partyjkę gry w oczko z Pirytsztejnem.

– Liczymy: dama to trzy, król – cztery, plus dycha – to siedemnaście i asiorr, to razem 21! Wygrałem.

Jerozolimski sarknął bełkotliwie pod nosem i przewrócił teatralnie oczami skrytymi za ciemnymi okularami, ale nawet wtedy baczył, by ich spojrzenia się nie skrzyżowały. Na głos skomentował:

– No cóż, Wodzu umiłowany, tak jak zwykle jesteś najlepszy. Aż trudno uwierzyć, że zawsze wygrywasz, może powinieneś spróbować zagrać z kimś innym niż tylko ja.

– Ciesz się, że nie gram z tobą na pieniądze, ale jak będziesz hardy, to zmienię zdanie.

Zawiesił głos, a potem zapytał, wyostrzając wzrok:

 – A tak zupełnie z innej beczki. Powiedzcie mi, kolego Pirytsztejn, czemu wy siedzicie w tych ciemnych okularach? Przecież na dworze jest całkiem ciemno. Zauważyłem, że albo śmierdzi od was bimbrem, albo chodzicie w ciemnych okularach.

Pirytsztejn wydął usta, nabrał powietrza w usta i połknął je razem z odpowiedzią.

Faktycznie jego okulary wyglądały niedorzecznie tego wieczoru, ale spotkanie komitetu strajkowego zostało zwołane całkowicie niespodziewanie. Mieli policzyć głosy referendalne.

Wonga popatrzył na wybałuszone z przerażenia oczy Komisji Referendalnej. Każdy trzymał w ręku po pięć głosów. Jedynie niegdyś młoda komsomołka była ciągle uśmiechnięta. Kiedyś to Wongę dziwiło, później śmieszyło, teraz zastanawiał się, czy ona nie postrzega go jako wielkiego kawałka sera. I to było jedyne sensowne wyjaśnienie tej ciągłej radości.

Chyba tylko ona nie zdawała sobie sprawy z tego, że dupa nagiego króla jest blada jak trup wyłowiony z bagna po miesiącu. Wprawdzie wszystkie głosy były za strajkiem, ale było ich tylko 47. W tym 7 głosów Wodza, tych które wrzucił podczas dubli na sesji zdjęciowej. Czekali na słowa objawienia. Czekali na cud, który odmieni fakty.

Wonga popatrzył na nich, z nieskrywaną pogardą. Wyprostował się włożył dłoń pomiędzy guziki roboczej kurtki na wysokości splotu słonecznego, drugą rękę położył na plecach. Lekko się pochylił i rzekł:

– Leniwe psie syny, w niczym nie można wam ufać nic nie potraficie zrobić, wszystko spier… Teraz ja muszę wziąć na siebie cały ciężar. Muszę przykryć waszą nieudolność i wasze nieróbstwo. Ja, prawdomówca, muszę kłamać.

Pirytsztejn, piszcie komunikat, po tu jesteście.

„Komitet strajkowy, działając pod ogromną presją, będąc prześladowany, nękany i niszczony, znajdując się pod ostrzałem i w stanie najwyższej konieczności – wykonał stawiane przed nim zadanie: umożliwił głosowanie 99% załogi. Wszystko to odbywało się w największym sekrecie – jeden glosujący nie mógł wiedzieć nic o innym, to wynika z RODO i zasad konspiracji. Wyniki głosowanie są jednoznaczne, choć w pewnym obszarze niespodziewane. Za strajkiem opowiedziało się 97% biorących udział w głosowaniu – i to jest informacja, którą przewidywaliśmy, okazało się jednak, że ludzie absolutnie spontanicznie na odwrocie kart do głosowania dopisywali również głosy na członka Zarządu, co było pewnym zaskoczeniem. Wyniki tego głosowania są następujące: 100% głosów otrzymał Pan Wonga.

Dlatego żądamy uznania tych wyborów, bo jeśli nie, to przeprowadzimy strajk, który zniszczy zarząd w sposób niespotkany w dotychczasowej historii”.

Oczy niegdyś młodej komsomołki uczyniły się jakby pokryte bielmem. Głębokim, zmysłowo gardłowym, pełnym podniecenia i ekstazy dźwiękiem wycharczała jedno słowo:

–  Geniusz.

Wonga zadumał się, czy to dobry omen…